Kochanie, Zaraz Wracam

"(...) Wróciłam przed komputer. Przy nazwie „kochanie" wciąż widniało złowieszcze „zaraz wracam". Dochodziła szósta. (...) Przestraszyłam się nie na żarty. Nigdy nie musiał tak długo zostawać w pracy. W dodatku nie wiedziałam, co się dzieje.
Nasze mieszkanie było w centrum miasta, zaś biuro na obrzeżach. W jakieś dwadzieścia minut byłabym na miejscu. Nie zwlekałam.(...)."
***
"(...) Wraz z tą myślą stało się coś, czego nijak nie potrafiłam wytłumaczyć. Moja racjonalna psychika była w stanie wytłumaczyć staczające się z góry auto. Może źle zapamiętałam, gdzie go zostawiłam? Może linka ręcznego pękła? Boże! Może nie byłam tu sama?! Równie dobrze mogłam wytłumaczyć łamiące się deski, w końcu konstrukcja miała kilkanaście lat, nieodnawiana pewnie zgniła i stąd ta cała heca... Tak myślałam, aż do chwili, kiedy trzy metry przede mną pękła deska pierwsza z brzegu. To nie było logiczne... Potem w ekspresowym tempie dołączała do niej kolejna i kolejna. To do cholery nie było zupełnie logiczne! Niepewnie stąpałam krok po kroku. Powoli kończyły mi się ruchy. Może jeszcze metr, a potem co?"
***
"(...) Nie wierzyłam własnym oczom. Pomimo mroku, dokładnie widziałam każdy szczegół. (...) Nie myślałam już o gwałcicielu - mordercy. Przede mną stał mój narzeczony. Niemożliwe! Wyciągnęłam rękę. Musiałam przekonać się, że jest prawdziwy, że nie jest majakiem spowodowanym gorączką! Wiatr zawiał mi w plecy. Zachwiałam się i poleciałam do przodu...
Dłoń natrafiła w pustkę. Grzegorz zniknął! Wpadłam na drzewo...
Przeżegnałam się prędko. Działo się coś dziwnego!"