Vinculum

"Beni daha önce tanıyor muydun?"

Kırmızı gözlerini hafifçe kısıp, bana bir adım yakınlaştı. "Soracağın tek soru bu mu?" Bir adım daha atarak özel alanıma girdi. "Korku hissetmiyor musun?"

"Çok şey hissediyorum ama hissettiklerimin arasında bir tek korku yok." Bu kez ona doğru ben bir adım attığımda, ayaklarımızın ucu birbirine değdi. "Fakat en çok hissettiğim şey tanıdıklık," Gözlerimi gözlerinden ayırmadan, yüzümü ona doğru yakınlaştırdım. Hiçbir şey yapmadan sadece beni izliyordu. "Yakınlık."

Gözlerimi gözlerinden ayırmasam da dikkatimi, bileklerinden bana doğru süzülmek isteyen kara dumanlar çekti.

O an Azad gergince bir adım gerileyerek, bana ulaşmalarına engel oldu.

"Pişman olacağın şeyler yapıyorsun."

Olduğum yerde kalarak, ona baktım. "Sadece pişman olacağımı bilecek kadar beni tanıyan birisini, bende tanımak istiyorum."

Hiçbir şey demeden, sadece bana baktı. Belki sadece bakmıyordu ama gözlerinde ki anlamı çıkartacak kadar onu tanımıyordum.

Şansımı deneyerek, tekrar sordum. "Kimsin sen?"

Dudaklarını araladı. Belki soruma cevap verecekti fakat odanın dışından bir patlama sesi daha geldiğinde, dudaklarını tekrar birbirine bastırdı.

Dışarda ki davetsiz bedenleri tanımıyordum ama Azad tanıdığını belli ederek kaşlarını çattı ve öfkeyle gözlerini kıstı. Onun bu tavrını hissetmiş gibi, bileklerinde ki simsiyah ince dumanlar kollarına çıkmaya başladı. Sanki daha da ilerleyip beyninin içine girerek, kontrolü kendi ellerine almak istiyorlardı.

Kaşlarını daha da çatarak, sert adımlarını odanın dışına yöneltti. Yanımdan geçerken duymadığımı sanarak, mırıldandı.

"Sadece tanıdığında, başka bir duyacağın pişmanlığım."

Ya da belki de duymamı istemişti. Geri adım mı atmamı istiyordu? Kafamda ki onlarca soruya arkamı mı dönmeliydim?

İyi ki, o adımı atmamıştım.