Umutlarım kaderin ördüğü ağlara takılıp kalmış arkalarından döktüğüm gözyaşlarına aldırmadan çırpınarak can veriyorlardı. Umut fakirin ekmeği denir ya... Benim son lokman elimden alınmıştı işte. Umut hep içimizde taşıdığımız ama asla değerinin farkına varamadığımız bir mücevherdi. Ben son umudumu da kaybettiğim o gun o mücevherin ne kadar değerli olduğunun farkına varmıştım. Ölmeye yüz tutmuş bir çiçek gibi soluk alıp verdikçe ölüyordum... Ta ki onu görene kadar...