Άλκη(στις)

Όπως όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν, έτσι γλυκόπικρα τελείωσε και το γυμνάσιο για τον Άλκη, τον Πάτροκλο, τον Χρήστο. Για τον Άλκη που μερικές φορές νιώθει Άλκηστις. Για τον Πάτροκλο που πλέον δεν ντρέπεται να κρατάει το χέρι του Αχιλλέα. Για τον Χρήστο που νιώθει μεγάλος στα δεκαπέντε του.

"Εκεί που είσαι ήμουν και εδώ που είμαι θα 'ρθεις." Είπε κάποτε κάποιος και το ζούσαν, το ζουν και θα το ζουν, για όσο υπάρχουν, οι άνθρωποι. Άνθρωποι είναι και η Δήμητρα, ο Αχιλλέας, που ήταν στη θέση των προαναφερθέντων, και η Νικολία, που σε ένα χρόνο θα είναι στη θέση τους.