YÜREK YANGINI

Kirpik uçlarından saç diplerine kadar acıdan yoğrulmuş bir kadın...
Kırıldığı kadar kıran umutsuzluğun eşiğinde yeşeren bir adam...
Zaman; onlar için sonsuz olan tek gerçekti.
Sonsuzluğun içerisinde sürüklenirken birbirini bulan iki insandı onlar. Halbuki mutluluk; umut kadar uzak, acı; avuç içlerine sakladıkları nefret kadar yakındı.
Peki ya iki insanın yanarak birleşmesi ne denli mümkündü? Onlar için mümkündü. Bir hastanın diğerlerini öldüren bir ilacın onları yaşatabileceğine inandığı gibi inanmış, bir o kadar da hayata tutunmuşlardı. Hastalıklı hisleri herkesi öldürürken onları yaşatmıştı. Ta ki daldıkları rüya kabusa dönüşene kadar. Hayat; aşk şarabından yudumlarken adamın ihaneti kadar acı, kadının yıkılışı kadar umutsuz bir hale geldiğinde anlamışlardı bu hastalığın çaresi olmadığını. Yavaşça gözlerini kapattı kadın. Hastalıklı hisleri ölü papatyalara dönüşürken son kez konuştu "Bana huzur kadar uzak olma adam. Nefret kadar yakın ol ki karanlıkta kopan feryatlarım sana ulaşsın." güçlükle yutkundu ve devam etti "Benden gitme adam..."

Covers by: Alexithymia Design