ŞEYTANIN DÖRT MELEĞİ (KÖTÜLERİN HİKAYESİ •)

Kalbim hiç bu kadar hızlı atmamıştı. Çevremdeki insanları hiç bu kadar sevgi dolu görmemiştim. Kulaklarımda en sevdiğim şarkının nameleri yankılanıyordu. Gözlerim; tanıdığım bütün insanların üzerinde tek tek dolaşıyordu. Düşüncelerim ise ilk defa bu kadar bomboştu. Sadece etrafı gözlemliyordum.

Mesela Ceren ile Ayaz birbirlerine sarılmış müzik eşliğinde dans ediyorlardı. Deniz eşi Emre'ye sarılmış huzurla özlem gideriyordu.
Peki ya -sevgili!- Babacığım ?
Kızını evlendirmenin mutluluğu ve heyecanı ile o çok önemsediği sosyetik misafirleriyle ilgileniyordu.
Nehir ilk defa Nihale olan kıskanç bakışları ve sinsi düşünceleri olmadan Instagrama story atmak peşindeydi.
En önemlisi benim sevdiğim adam ? Her zamanki erkeksi duruşu ve vücudunu saran damatlığıyla tam karşımda duruyordu.
Annem, kız kardeşim ve üvey babacığım hariç herkes buradaydı... ve herkes mutluydu. Tek bir kişi hariç... Tanay Canku.

Yani ben.. Ben mutlu değildim. Kalbimin bu denli hızlı atmasının sebebi mutluluk değildi, heyecan hiç değildi. KORKUYDU!

Herkes bunun bir düğün olduğunu anlamıştır tabi.. Muhtemelen benim düğünüm olduğunu da!
Eee hangi kadın sevdiği adamla olan düğünün de üstelik tüm bu güzel manzaraya karşı mutsuz olabilirdi ki ? Değil mi ? Evet ben mutsuzdum! Çünkü bu muhteşem düğünde beyazlar içinde giyinip prenses gibi görünen kadın ben değildim! Benim kanımı taşıyan üvey kardeşimdi!