Διακόπτης Φωτος

Σκοτάδι... Ησυχία... Μικρές σφαίρες ασθενούς φωτός , αρχίζουν σιγά σιγά να εμφανίζονται στο μαύρο καμβά, στον οποίο άθελά του ξετυλίγεται όλη του η ζωη, από τότε που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο.
Δεν ζήτησε τίποτα από όσα απέκτησε. Αποζητά όσα δεν μπορεί να έχει .
Μέρες περίμενε να εμφανιστεί, έστω και μια μικρή φλόγα... Μια μικρή δόση φωτός η οποια θα μπορούσε να ζεστάνει γλυκά την παγωμένη του ψυχή. Να τον κάνει να αισθανθεί και πάλι την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Να αισθανθεί την αναπνοή του να βγαινει χωρίς δυσκολία από μέσα του. Να βιώσει ξανά το πώς είναι να ζεις πραγματικά.
Θα ήθελε ο άνεμος να τον χαϊδεψει απαλά στο πρόσωπο, όπως ακριβώς τον άγγιζε όταν έκανε ανέμελος κούνια , στη μικρη αυλή του χωριού του ,που τόσο αγαπούσε...
Θα ήθελε να αισθανθεί το γρασίδι να αγκαλιάζει απαλά τα γυμνά του πόδια , καθώς χόρευε χωρίς δισταγμό , ακούγοντας την παραμυθικη μελωδία του ανέμου ....