Size o konuyu anlatmadım değil mi? Aslında pek duymak istemezsiniz. Klasik bir öksüz-yetim hikayesi. Gerçek annem ve babamı 5 yaşımda geçirdiğimiz bir trafik kazasında kaybettim. Beyin kanaması atlattım. Ama onları kaybettim. Üç yıl kadar yetimhanede kaldım. Öz halam, amcam, dayım veya teyzem hiçbiri bana bakmak istemediler. Hatta dedemler bile… Çoğu zaman kimsenin beni sevmediğini düşünüyorum... Üç yılın sonunda Sevim teyze veya anne ya da her neyse ve Ahmet amca beni evlat edindiler. Sekiz yaşımdan beri onlarla kalıyorum. Bana karşı çok sıcakkanlı ve samimi olmalarına rağmen pek ailem gibi hissedemiyorum onları. Hep bir şeyler eksik oluyor.
★ ☆ ★ ☆ ★ ☆
‘’Senden nefret ettiğimi daha önce söylemiş miydim?’’ "Evet. Defalarca. Aslında günde bilmem kaç bin kez söylüyorsun.’’ ‘’Güzel. Senden nefret ediyorum. Şimdi de bilmem kaç bin birinci kez söylemiş oldum.’’