Είναι μόνο δικός μου.

«ΑΣΤΗΝ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ». Του είπε ο Άρης. Αυτός όμως δεν άκουσε κανέναν και συνέχισε με το μαχαίρι του να σκίζει σαν χαρτί το λευκό δέρμα μου.

Η άσπρη μου μπλούζα έγινε κατακόκκινη από το δικό μου αίμα.

Ο Άρης προσπαθούσε να λύσει τα χέρια του χωρίς αποτέλεσμα.

Έκλαιγα όσο δεν είχα κλάψει ποτέ στην ζωή μου.

Πονούσε το σώμα μου και η ψυχή μου.

«Σταμάτα». Του είπα με όση δύναμη μου είχε απομείνει.

«Όχι κούκλα μου. Θέλω να πονέσει ο Άρης όσο πόνεσα και εγώ τότε». Μου είπε με θυμό.

[...]

«Άρη βοήθεια. Δεν μπορώ άλλο πόνο». Είπα και μαύρισαν όλα.

Μαύρο σκοτάδι. Επιτέλους δεν πονάω.

Μαμά σου έρχομαι.