The Last Survivors [ON HOLD]

"Ik kan ook vechten!" gil ik. "Neen, je bent een meisje en je bent zwak. Je zal ons alleen ophouden en daarom blijf jij hier in de basis." zegt hij koud. We zitten dit al een uur te discuseren. "Oké dan, als jij mijn niet wilt in de vechters groep dan verlaat ik heel de groep en ga zelf op pad." zeg ik woedend. Ze denken dat ik niet kan vechten eh. Maar wat ze niet weten is dat mijn vader in het leger zat en dat hij mij heeft geleerd om hoe te vechten met of zonder wapen. "Kijk wees een flinke meisje en gehoorzaam mijn orders. Je zal het daarbuiten geen uur overleven." "Laten we het testen!" gil ik en draai m'n rug naar hem toe. Ik zet een stap naar voren maar iemand trekt aan mijn hand. "Neiwt weg gaawn!" Mijn zusje. De tranen staan in mijn ogen en zij huilt ook. Ik kniel voor haar neen en geef haar een berenknuffel. "Het gaat allemaal goed komen schattie. Ik kom terug voor jouw. Maar nu moet zus weg om wat te regelen." zeg ik met een nep glimlach. Ze glimlacht nu ook. "Ik houw wan je." zegt ze lief en kust mijn wang. "Ik hou ook van jouw cupcake." Ik kijk op naar mijn mama en zie ook dat zij tranen in haar ogen heeft. "Mam ik kom terug." Ik geef haar ook een kus. "Ik hou van je. Draag zorg voor cupcake en voor jezelf." "Weet je zeker dat je wilt gaan?" ze snikt maar ze probeert ook trots te zijn. "Ja." zeg ik vastbesloten. Ze zucht omdat ze weet dat ik koppig ben. "Ik hou van je schat. Zorg goed voor jezelf." En met dat pak ik mijn tas met alle spullen en wapens erin en vertrek ik. Ik had een normaal leven zoals elk tiener. Mijn vader werkte in de leger en mijn moeder had een apotheek. Het was de verjaardag van mijn zusje ze werd drie. Maar haar verjaardagsfeestje liep niet zoals gepland. De apocalypse brak toen. Mijn vader is dan dood gegaan voor ons. Hij heeft ons gered door zich zelf op te offeren. Zijn lichaam is nog steeds op aarde maar zijn ziel is al lang weg. Hij is nu ook een van de wezens.

Copyright ©
All rights reserved