ŞİFA'm

"İmdat, yardım edim." Burda kurda kuşa yem olmak hayatımda isteyeceğim en son şeydi hem ben daha Bora ile evlenip 8 çocuk yapacaktım. Buda bi 15-20 yılımı alırdı. Hem daha gençtim ölmek için. Ayaklarım yürümekten yorulmuştu. "Kimse yok mu Allah' ım bu dağ başlarında yanlız başıma koyma beni yaRabbim." Artık bağırmaktan çok yakarmaya geçmiştim. "ŞİFA!"

Ormanda yankılanan ses yakışıklımdan geliyordu. Evet evet yakışıklımdan geliyordu."Boraa burdayım Boraa" diye bağırabildiğim kadar bağırdım. Belimde hissettiğim kollarla çığlık attım. "Kız dur. Allah'ım sana şükürler olsun." Arkama dönüp boynuna sarılmam sanıram 0.4 salise falan sürmüştür.

Aniden beni itmesiyle dengemi kaybedip düştüm. "Neredesin sen! ha 6 saat oldu sen neredesin. Öldüm öldün dirildim o 6 saatte. Ne işin var senin burada." Deyip kolumdan tutup çekti. Tekrar sarılmasıyla ağlamaya başladım."B-bora s-sen beni bı-bırakacaksın diye çok korktum. Y-ya bulamasaydın beni." Deyip kollarımı beline dolayıp kafamı boynuna gömdüm."Şştt ağlama meleğim ağlama bak bana"

Kafamı kaldırıp gözlerine baktım. "Ben 2 yıl boyunca ŞİFA'mı aradım bulmuşum bi kere kaybedermiyim hiç." Demesiyle dudaklarıma yapışması bir olmuştu. Ve pekte uzak sayılmayan bir şifa haykırışı bizi ayıramamıştı.