BAŞKALDIRIŞ

"Belki bir gün... "diye fisıldadım. "Belki bir gün bunların hepsi biter."

"Belki." derken öyle yorgun bakıyordu ki onu sarıp sarmalamak istedim.
Ona sarılmak ve her şeyi geride bırakmak.

"Ama yine de" derken yavaş yavaş bana doğru gelmeye başladı.
"Yine de yanımda olduğunu bilmek bana öyle güç veriyor ki."

Tam karşımdaydı. Ayakkabısının ucu ayakkabamın ucuna değiyordu.
Daha sonra iki elini birden kaldırdı ve yanaklarıma yerleştirdi.

O ellerde büyük bir güven vardı.

Yanağımı iyice eline yasladım ve gözlerimi yumdum, ellerindeki huzuru içime çekercesine.

"Biliyor musun Nina" dedi.

Hala gözlerimi açmadan hafif tebessümle mırıldandım.

"Neyi."

"Hep bir şeyler eksik sanırdım. Bir şeyler boş. Sonra seni buldum ve anladım ki bir şeyler eksik değil fazlaymış."

"Fazlamıymış." dedim gözlerimi açıp o sevdiğim sarı hareli kahveleriyle buluştururken.
Gözbebekleri titriyordu.

"Fazlaymış." dedi kafasını sallarken.
"Benim içimde çok fazla sen varmışsın."

Ve ben o an ellerinde yeniden doğdum. Onun içindeki fazlası olarak...