Ajan

Göremedim.Yalanları , insanların farklı yüzlerini , duygularını.Yapboz parçalarından farkısızdım.
Dağıldığımda , toplandığımda iki türlüde; Darmadağındım.

Kapı çaldı , bakmaya gittim.Kapıyı açtığımda onu görmeyi beklememiştim.Gözleri kıpkırmızı olsada , ağlamadığı belliydi.Sanki kendini zor tutuyordu.Titrek çıkan sesiyle konuştu.

"Neden yaptın?"

Ben ise boş boş gözlerine bakıyordum.
"Yapmak zorundaydım" diye yanıtladım.Hâlâ duygusuz görünmeye çalışıyordum.

"Sen hiçbir şey yapmak zorunda değildin!Kendin istedin!Sen bize ihanet ettin , yalan söyledin.Ben ne yaptım?Her seferinde aptal gibi sana inandım , seni korudum.Bir daha olmayacak bir şey yapmışım.Ama biliyormusun?Keşke en başında Güneş'e inansaymışım."

Bu bardağı taşıran son damlaydı.Hıçkırığımı gizleyemdim.Gözlerimden ise çoktan yaşlar süzülmeye başlamıştı.Söylediği son şeyin ardından kapıyı yüzüne sertçe kapattım.

Yere çöküp cenin pozisyonu aldım ve kafamı dizlerime yasladım.Hâlâ ağzımdan hıçkırıklar çıkmaya devam ediyordu.

O ise gün boyunca sessizce orda olduğunu bilmemi ister gibi kapıyı çalmaya devam etti.

Ama böyle olmamalıydı.Bu benim işimdi zaten , yapmam lazımdı.

Peki niye böyle hissediyordum?