Giderken gözlerin benden kaçıyordu. Karanlık binaların arasında gizlenmiş gölgem ve ben, yorgun bir aşkın izlerini taşıyorduk. Hiç umursamadan karanlığı ve korkmadan, onunla yalnızlık serüvenine hazırlanacaktık. Bazen gölgem kayboldu yanımdan, bazense suretim toprak oldu. Yağmurlardan sonra açan çiçeklerle süsledim sensizliği. Önce seni, adını bilmediğim bir boşluğun içinde kaybettim. Sonra da kendimin, sende kalan yanını.Все права защищены