TUTSAK

Bitmiyordu genç kızın esareti. Özgürlüğe her koştuğunda çoktan bileğine takılmış olan prangalara takılıyordu ruhu. Yine de her seferinde umut yerinde duramayan bir çocuk gibi çıkardı saklandığı yerden. Bundandı ruhundaki mezarlık genç kızın. Oradaki topraklara akan ilk kan kendisinindi sonra zamanla umutlarını gömmüşlerdi oraya.

Şimdi ise daha çok esarete batıyor gibi hissediyordu genç kız. Adam sadece karanlığıyla gelmedi, tüm umutları katletti. Toplu mezarlar vardı artık kızın ruhundaki çorak topraklarda. Sonra adam tek tek diriltti tüm umutları. Yağmur oldu yağdı, çınar oldu büyüdü. Çorak mezarlar cennet bahçesine döndü. Belki yeniden katletmek, yıkıp dökmek içindi ama yeşermişti bir kez umut ve gülümsemişti prangalara.

"Aynı anda iki şeye tutsak olamaz insan. Aynı anda iki şeyin esiri olamazsın. Bendeki esaretin bitmeyecek. O yüzden kendini aynalardan azat et."