KATRAN(REYC)

Şafak,gökyüzünün duru sayfasına mavi mürekkeple yazılmış satırlar gibi döşeniyordu.
Yağmur,mürekkebin yerleştirdiği kelimelerin üzerine yağıyor;kelimeler moramış gölgelerini yeryüzüne düşüyordu.
Kelimeler bendim.
Yere düşen gölgem,beni yazan kadına aitti.
"Şafak ve Yağmur,"diye fısıldadım mavi duvardaki mor gölgeme bakarken."Aynı elde yan yana duran parmak gibi.Biri serçe,diğeri yüzük parmağı."
Yutkundum."Birine kaderin kırmızı ipliğini,diğerinde evlilik yüzüğünü taşıyor insanlar."
Sessizce"İkisi de aynı kişi gibi,"mırıldandı.
"Gündüzleri anne,geceleri fahişe olan bir kadın gibi."
"Göğüsünü ağıratan o duayı her gece durmadan okumak gibi,"diye fısıldadı Karan.