KÜL

"Yanıyorsun, sönmeyecek bir ateş gibi yanıyorsun; gökyüzüne cehennemini yansıtmayan bir güneş gibi yanıyorsun." Kelimelerimin önününü kesen bir vecayı kalbimin ortasında hissederken gümüşservi gözlerimi yansıtan kirpiklerimi hafifçe araladığımda gözlerinin en içine baktım. "Güneşin hicranı ağır gelirmiş aya." İnkar gözlerine bir perde gibi çekildiğinde, "Ama yanılıyorsun, ben yanmıyorum. Ben sönmüş bir cehennemim. Küllerim ruhum ve sen ruhumu ellerinin arasında tutuyorsun." diyerek gerçekliği yüzüne vurduğumda gözlerinde ki ifade ruhuma işledi.

Keder gözlerime yeryüzünü gerçekliğe boyayan kar taneleri gibi süzülerek, "Çağ, bırak ruhumu." diye fısıldamama sebep oldu. "Çünkü," dedim acımasızca. "Ben küllerimden doğacak bir zümrüd-ü anka değilim."