《Թեհյոնը բարձրացրեց աղջկա գլուխը, նայեց արցունքոտ և ուռած աչքերի մեջ։ Թեթևակի ժպտաց՝ կարծես ասելով՝ ամեն ինչ լավ կլինի։ Աղջկա փոքրիկ դեմքն ափերի մեջ առնելով՝ մոտեցրեց իր դեմքը աղջկան ու համբուրեց, որովհետև ուներ այդ համբույրի ու սիրո կարիքը։ Ուներ ոչ միայն ինքը, այլև Միան։ Նրանք սիրո, ազատության ու խաղաղության կարիք ունեին։ Բայց նրանք զրկված էին և՛ սիրուց, և՛ ազատությունից, և՛ խաղաղությունից։ Իսկ ինչու՞ չկոտրել այդ կաղապարը》։
Պատմության գլխավոր հերոսուհին՝ Միան,ինքն էլ չի հասկանում, թե ինչու է դարձել տվյալ մարդու ատելության առարկան, ով հետապնդում է իրեն, թողնում նամակներ ու չքվում այնպես, կարծես չի եղել։ Թողնելով իր տարիների սիրուն՝ Կուկին՝ նա չի ցանկանում այլևս լինել այդ դավաճանի կողքին։ Հայտնվում է նոր մի հերոս՝ Թեհյոնը, ով պետք է բուժի հին սիրո վերքերը և Միայի հոգում թողնի միայն սիրո, ազատության ու խաղաղության զգացողություններ։ Սակայն ամեն ինչ գնում է ոչ իր հունով։
Կյանքում ամեն ինչ չէ, որ լինում է մեր ուզածով...