Dear Diary

~21 Temmuz 2018~
Sevgili Günlük,
Yine iğrenç bir sabaha gözlerimi açtım. Beni uyandıran ise bu soğuk yerin karanlığının sessizliği... Sanırım buraya alıştım artık. Eskisi kadar korkunç gelmiyor dersem hem seni hem kendimi kandırmış olurum fakat bir şekilde bu lanet yere alışıyorum.

Her ne kadar yazıyor muyum, bilmesem de yazmaya devam edeceğim. Bu karanlıkta yazmam bile çılgınlık olsa bile devam edeceğim. Bunu yapmamı annemi öldüren ve bana işkence eden biricik abim isterse tabi ki devam edeceğim.

Burada tek başımayım, konuşabileceğim kimse yok. Tek duyduğum ses rüzgarın uğultusu ve karanlıktaki o kurt ulumaları... Bu işkence daha ne kadar devam edicek bilmiyorum ama artık yaşadığıma bile emin değilim. Nerede olduğunu bilmeden, bir yaşam amacın olmadan yaşamak bir ölününkinden farksız... Burası tam bir cehennem yolundaki araf. Ne biri var konuşabilecek ne de bir kaçış yolu. Burası çok ama çok korkunç.

Ama en korkuncu ne biliyor musun, pembe bir hayatta yaşarken aniden her şeyin siyaha bürünmesi. Şeker pembesi bir rüyadan, ölüm acısına açmak gözlerini. Hergün bu lanet hayat yerine ölmek istiyorum ama ya kardeşim...