KENDİ GÖLGENDEN KAÇAMAZSIN

Hayatında beni öncelik sırana eklediğinde, sırtını bana yaslamaktan çekinmediğinde ve gülen gözlerini benden esirgemediğinde, bundan hoşlandım. Hoşlanmamalıydım. Bu düpedüz aptallık etmekti. Mantık dışı davranmak, bütün planlarımı sırtından bıçaklamaktı.

Gitme vakti geldi. Ayrılmak için çok uygun bir fırsat yakaladım ama içi boş bahanelerin arkasına sığındım ve onu elimin tersiyle iterek zamanın içine yayılışını seyrettim.

Günler geçti, haftalar aylara dönüştü. Takvim yaprakları kar taneleriyle birlikte düştü. Toprağa bir tabaka halinde uzanan bembeyaz kar örtüsünün üzerinde adım izleri bırakarak yürürken, senin ruhunda da kalıcı izler bıraktım. Bulutların arasından güneş yükseldiğinde kar erir, adım izlerim yok olup giderdi ama senin ruhunda açtığım yaraların izleri hiç geçmeyecekti, biliyordum.

En kötüsü de ne yaptığımın farkında olmamdı. Biliyordum, ta en başından beri hata ettiğimi çok iyi biliyordum. Gelecekte bir gün geçmişe dönüp baktığında beni başından geçen büyük bir facia olarak anacağını biliyordum. Yine de senin yıldızsız, zifiri karanlık bir geceyi andıran saçlarının arasına kar taneleri konarken o an, birlikte olduğumuz ve senin gözlerinin ışıklarının bana bakarken yandığı o an hiç bitmesin istedim. Bana hep öyle ışıldayan gözlerle bak istedim. Gelecekte bir gün benden nefret edecek olsan bile bugün beni sev istedim.

Karlar çekildi, soğuk hava yumuşadı ve kış, aramızdan çekilip gitti. Ne acınası ki, ilkbaharda da yanında olmak istedim. Yaz aylarında güneşin ışığı yüzüne vurduğunda gözlerini kısarak baktığın, sonbaharda sararmış yaprakların üzerinde birlikte yürümekten hoşlandığın kişi olmak istedim.

Çok şey istedim. Açgözlü değil, hayalperest davrandım.

Kendimi atabileceğim en büyük riske attım.

Sana âşık oldum.