"Hatırlamıyorum anlamıyormusun? Olmuyor! Hem neden bu kadar ısrar ediyorsun ki?" Genç adam son bir umut, fısıldadı. "Çünkü beni, bizi hatırlaman gerekiyor." Kız kafasını yorgunlukla eğip gözyaşlarını serbest bıraktı. "Üzgünüm. Ama olmuyor. Hatırlamak istedikçe acı çekiyorum. Beynim acıyor. Aklımı kaçırıcak gibi oluyorum." Oğlan kızın bileğini tutup hızla kendine çekip sıkıca sarıldı. Saçlarının arasına kondurduğu öpücükle kız tanıdık bir huzur hissine kapılmıştı. Koku. İşte bu koku tanıdıktı.