Sarhoş

Ameliyyathane kapısının uğursuz sesi doldurudu kulaklarını. Bir sedye çıktı ardından, üzerinde bir adam. Gözleri yaşamla parlayan, kalbi hala atan, elleri sıcacık ama ölü bir adam. Ayağa kalktığında tanımadığı ama çok sevdiği adamın elini tutuyordu küçük kız ve sıcaklığı tüm varlığını kaplıyordu.

Gülümsüyordu ve dudaklarının düğümü açılıyordu, gözlerine bakıyordu ve oradaki tüm buzdan bariyerleri eritiyordu.

Ölü bir adam, ruhu çoktan bit pazarındaki huysuz bir alıcıya kurban giden kız çocuğuna yaşam bahş ediyordu. Ona kalbini armağan ediyordu hep atsın diye, gülüşünü bahş ediyordu hep mutlulukla tebessüm etsin diye ve en sonda gözlerini veriyordu yaşamla hep parlasın diye. Yabancı genç küçüğüne ruhunu miras bırakıyordu ve küçük kız o ruhu kalbinin kuytularında bir mahsene haps ediyordu. Hiç kirlenmesin, hiç kaybolmasın, hep ona ait olsun diye. Sedye ilerlediğinde küçük kız ağlayarak koşmaya devam ediyordu ama genç adam ona son kez gülümseyerek elini bırakıyordu "Uyan benim küçük kızım" diye "Uyan"
Küçük kız belki bilmiyordu ama ruhunu emanet aldığı adam onun yanıbaşındaydı. Belki hiç farketmeyecek ve hep kaybettiği adamın acısıyla yaşayacaktı.
Kırgın, üzgün ve ölü bir şekilde.
Zaten çoktan ölmüş olan o kız burnunun ucundaki adamı fark etmeyinceye kadar asla yaşamayacaktı.