İmkansız Son

Yorgun ve bezgin suratları gene aynı durakta izliyordum. Keşke sadece izliyor olsaydım, hissediyordum. Herkesin ekşi suratı farklıydı. Kimi biraz gülümsüyor, kimi biraz hüzünlü, kiminin gözüne gelen güneşi engelleme çabasını izliyordum. Durağın karşısındaki kafeye bakıyordum, gene aynı insanlar. Durağın oradaki bankamatiklerden biri karşıya, durağa geliyordu. Her zaman olduğu gibi hiç susmadan ya konuşuyor, ya da yanındakinin heyecanlı heyecanlı anlattığı şeyi dinliyordu. İşte o geliyordu, o biri bu durağa gelecek hatta belki de yanımda duracaktı ve belki bana bakacaktı. Gözlerimi onun üstünden çekmeye çalışıyordum, başarısızlık. Nasıl çekebilirdim ki? O geliyordu.
-
Büyük umutlarla yazmayacağım, biliyorum ki gerçek olmayacak hep olduğu gibi.
17/07/2018