Kitaplar insanlardan daha iyi arkadaştır.

Saatlerce ağladığım zamanlar da yanımda kimse yoktu. Onun için şuanda da yoksunuz. Özlemden içim içimi yerken hiçbiriniz yoksunuz. Niye burda bu yazıyı yazıyorum bilmiyorum. Kimsenin görmeyeceğini bilmek içimi rahatlatıyor biraz. En yakınım dediğim insanların bir bir gidişini izledim. Hayatlarına başkası girdiği an beni çıkarışlarına şahit oldum. Şey diyordum kendime 'benden çok uzakta olsa da benj seven birisi var.' Yokmuş abi o da yokmuş. Bilmem kaçıncı kez aynı şarkı tekrarlanıyor arka fonda. 'Biraz yaram var ama geçicek bu gidişle' diyor şarkı da. Geçmeyecek abi hiçbir acı geçmeyecek. Canımdan öte saydığım insan gidiyor bugün başka yere. Veda bile edemiyorum ona. Bir zamanlar kendimden çok düşündüğüm çocuk gidiyor ve benim elimden hiçbir şey gelmiyor. Evde, arkadaş ortamında herhangi bir yerde istenmediğini bilmek ne acı. Arkadaşlarınlayken hep arka planda durmak zorunda olmak... Dün sınıfta kitap okurken "neden kafanı kitaptan hiç kaldırmıyorsun" tarzı bir şey dedi bir arkadaşım. Ve verdiğim cevap şu oldu "çoğu insandan daha çok mutlu ediyor beni." Bir kitabı bitirdiğimde yine de bir süre onun içinde yaşıyorum. Ama insanlar bizi/beni bıraktığında öyle mi? Bir giden bir daha gelmiyor hayatından tamamen çıkarıyor. Ve siz 3 takipçim farkında bile olmayacaksınız sanırım bu yazının ama bir yerlerde belki okuyan olur. Olmasa da olur. Yazmakta rahatlatıyor sonuçta.