Kaçışın Gecesi

Bir kaçışın gecesiydi, onu gördüm.
Bir planım vardı benim, onun feryatlarını duydum. Bir dönülmezin eşiğindeydim herşeyi değiştirecek olan ve onun sevgisini hissettim ben. Öyle bir histi ki o, içimde soğuk fırtınalar eserken gök mavisi alevlerle yerle yeksan etti yüreğimi. Ezdi geçti koca ayaklar içimi. Aldığım her nefes zehir oldu zehirledi. Nahoş bir bakış, güzel bir kelamdı beni bu denli etkileyen. Belki de sade bir tebessüm... Yarım bir ruhu tamamlayan, zümrüt yeşili bir parıltıydı belki de.

Nereden bilebilir ki insan, hiç tanımadığı kahvelerin yokluğuyla ölüp, varlığıyla tekrar dirilebileceğini. Nereden bilebilir di ki hayellerin sadece düşlerde gerçek olabileceğini. Hiç gerçekleşmeyen hayellerin varlığıyla var olabileceğini.

Ve nereden bilebilir ki insan, bilemez di işte...

Önce hayallerin, sonrada insanların öleceğini.