Avucumu konan minik kar tanesi ve onu yavaşça sindiren sıcaklığım dahası eceli olan sıcaklığım... Ölüme ilk şahit oluşum hatırladığım kadarıyla buydu. Sonrasında bahçede beslediğim yabani serçe Bana ölümü küçükken anlatan bunlardı. Küçücük hayal dünyama ecelin kapısını açanlardı. Ölümü. Ölüm... Yaşamaktan değil de görmekten korktuğum kabusum. Gördüğüm ecel, başkasının ölümü yansırken göz bebeğime tutulan nefesim ve akan zaman. Hepsi ama hepsi düşmandı bana. Ruhuma düşmandı. Hayallerime düşmandı. Benim adım Ecel. Adı gibi olan ben ecelin habercisiydim. Ölümü görüp sadece izleyendim. Sadece ölümü bekleyendim. Işte bu kadardım. 03.08.18