Σε ένα μικρό, σκοτεινό διαμέρισμα, ανάμεσα σε στοιβαγμένα χαρτιά, φθαρμένα έπιπλα και σκιές από ξεχασμένα όνειρα, γεννιούνται οι στίχοι των ταλαιπωρημένων ποιητών. Εδώ, η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη. Είναι ψίθυροι μέσα στη νύχτα, μελάνι που στάζει σαν δάκρυα, φωνές που παλεύουν να ακουστούν. Οι στίχοι αυτοί είναι άλλοτε ωμοί, άλλοτε τρυφεροί, αλλά πάντα αληθινοί. Μιλούν για έρωτες που έσβησαν σαν το κερί, για όνειρα που στριμώχτηκαν σε τετραγωνικά, για ελπίδες που δεν πέθαναν, αλλά μαράθηκαν. Ένα ταξίδι στις νύχτες εκείνων που αγάπησαν πολύ, πόνεσαν βαθιά και συνέχισαν να γράφουν, γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.