Maituturing bang katangahan at ka weirduhan ang maghanap ng isang lalaking fictional? Ng isang lalaking nage-exist lang sa anime at manga?
Natsume Hyuuga-the man of my dreams. Ang lalaking hinihiling ko na sana nag eexist sa tunay na buhay. Sadly, he's an anime character. A product of someones imagination. But even so, I believed that someone like him do exist. That's why, I promised to find someone like him. Or die trying.
Masisisi mo ba ako kung ganito ako? When I was a child, I was ignored and teased. No one cared for me. And most of all, I was always compared to my older sister. At sa mundo lang ni Natsume ko nakita ang isang bagay na gusto ko, mayroon din ako sa buhay ko. Sa mundo niya, doon ako nakakita ang kagandahan ng word na 'love' and 'friendship'.
There were times that I thought it was impossible.
Until one day, everything changed. I met 'him'. The guy who resembled Natsume a lot. No, he's even better. Sa araw araw na nakakasama or should I say, sinusundan ko siya, nakikita ko kung anong klaseng tao siya. Hanggang sa tuluyang mahulog ang loob ko sa kanya. Not with the 'him' that resembles Natsume. But with the unique 'him' that fascinates and always surprises me. Pero sa kabila 'non, hindi ko inaasahan na mahihirapan pala akong tunawin ang yelo niyang puso.
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.