The Killer

''Baba?''

Elimden geldiğince bağırdım. Boğazımdaki yanma hissi ile çaresizliğim eşdeğerdi. Beynim bu kadar ağrıyı kaldıramayacağını anladım. Kısık kısık nefes alabiliyordum. Sonunun olmadığını bildiğim bir karanlığa sürükleniyordum.

Bir şey beni çağırıyordu.

Kimseye bu kadar muhtaç olmamıştım.

Korkuyordum.

Karanlığın beni daha kötü yapacağını biliyordum, korkuyordum ama yine de gidiyordum.

Çünkü tehlikedeydim.

Hepimiz tehlikedeydik. Ailem, ben, dostlarım ve hatta birkaç sene önce sahiplendiğim japon balığım, evimiz, hepimiz tehlikedeydik.

''Şimdi ne yapacaksın Lexi?'' kalın bir kadın sesi duyuldu. ''Şimdi de o ergen tavırlarına devam edip önceden de yaptığın gibi aileni terk edeceksin? Yoksa şu okuduğun saçma salak kitaplardaki gibi onları mı kurtaracaksın? Hiç sanmıyorum. Sonun geldi Lexi, artık itiraf et, bugüne kadar her şeyin üstesinden gelmiş olabilirsin ama bütün hepsi burada bitecek. Bu senin için bir yıkım olacak. Bu sefer yardım edemeyeceksin ailene, ama ne fark eder. Onlar sanki senin yanındaydılar.''

İki kurşun , sadece iki kurşun annem ile babamın hayatını sonlandıran şeylerdi. Ama hayır. Bütün bu doğru konuşmasının içinde yanlış bir şey vardı. Bu benim için bir yıkım olmayacaktı, aksine, karanlığın en koyu tonu kanıma işleyecekti. İntikam ateşiyle yanıp kavrulacaktım. Öldürecektim, parçalayacaktım, hayatını darmaduman edecektim. Pişman edecektim, yaptıklarından sonra ayağıma kapanacaktı. Fakat bunlardan önce ben...

Yeniden doğuyordum.

Bir katil olarak.