Erif

Toen zag ik dat vanaf zijn gloeiende armen, de rode gloed zich langzaam over de rest van zijn lichaam verspreidde. Hij begon te branden, maar het leek hem geen pijn te doen. Sterker nog, het leek hem alleen maar meer energie te geven.
De hele kelder werd verlicht.
Ik kon niets doen.
Hij gaf me nog één smekende blik, voor hij in elkaar op de grond zakte. In gevecht met zichzelf.
Zijn kleren en zijn huid leken in de brand op te gaan en opeens waren de vlammen zijn nieuwe huid geworden. Hij was een monster geworden.
Net zoals iedereen hier, een monster is.

'Ik heb geen idee hoe ik hier ben beland. Het voelt als de dag van gisteren dat ik nog verstrikt zat in leugens. Niet wetend dat iedereen in dit land vuurgaves bezit. Niet wetend dat ík vuurgaves bezit. Niet wetend dat ik 'Erif' ben. De 'Erif' die dit volk zou moeten gaan redden.'

'Wat gebeurd er met hem?' Ik stond stijf van de paniek. Kon alleen nog maar mijn eigen adem en het suizen van mijn bloed horen, terwijl ik toekeek.
'Ren weg. Ren weg dan!' Kwam als gedachte door de brei waarin mijn hoofd veranderd was.
Maar ik wilde het zien. Ik kon alleen maar kijken.

'En nu zit ik tegenover het beest dat voorheen nog de enige persoon was die ik vertrouwde. De enige persoon was die mij begreep.'