BAŞIMIN BELALARI (!)《DUZENLENIYOR》

--------------------
"Böyle olmasını istemezdim. " buğulu çıkan sesimle kendime acıdım.
"Ben ister miydim sence Algın! Ailenin bana yaptığı kötülüğün farkında değil misin?" Dedi yüzüme tokat gibi vuran cümleleriyle. Öyle sert bakıyordu ki. O güne gittiğini düşündüm. Onun için üzülüyordum.
"Bana acıyarak bakmayı kes!" Acınacak en son kişisin. Ama farkında bile değilsin.
" Ben... Ben sadece Üzgünüm. " diyebildim. Artık kendime hakim olamıyordum. Hıçkırıklarım durmaksızın devam ederken yanağıma süzülen gözyaşlarımı görmezden geldim.
" Ağlama!" Tehditkar sesiyle bakışlarını bana yöneltti. Fakat engel olamıyordum. Daha sonra ellerini saçlarına götürerek küfürler savurmaya başladı.
"Benden ailem yüzünden nefret etme." bakışları bir an olsun yumuşasa da gölge haline gelerek eski haline döndü. Bana bir adım yaklaşarak gözlerini hiç kırpmadan gözlerime kenetlemişti. Alnını, alnıma bastırarak gözlerime bakmaya devam ediyordu. Dudakları, dudağımı yok sayarak yanaklarıma değecek şekilde geçip kulağıma geldiğinde birşeyler fısıldamaya başladı.
"Senden nefret edemem."
--------------------