Gün Işığım..

3 sene önce bir telefon başında iki insan. İnancı bitmiş ,kırılgan ve bitik halde.
Birisi Bahar ATAY.
Birisi de Ahmet OLCAY.
'' Bitti mi her şey ?'' dedi kız.
'' Bit..'' diyemeden telefon kapanmıştı. Bahar '' bitti '' kelimesinden nefret ediyordu aslında ve bunu şuan o anda itiraf etmişti kendine. Duyamazdı , duyduğu anda ki kalbinin acısına dayanamayacaktı çünkü seviyordu ve susacaktı , içine atacaktı.
O adamı hiç görmemişti bir insan görmeden sevebilir mi ki? Sesine , kamerada gördüğü kadarıyla tanıyabiliyordu. Ona bakışını ezberledi en çokta gülerken kısılan gözlerine aşık olmuştu. Gerçekte kim bilir görse neler hissedecekti.
***
. Berkay Bey de öyle kendi başına karar veremeyeceğine göre batırmıştım ah aptal kafam neden böyle olmak zorundaydı ki. '' Bahar Hanım sizi yeterli bul...'' derken kapı bir anda hızlıca açıldı. Odaya bir adam girdi hızlıca girdiği için yüzünü kestirememiştim. Tabi biz hızlıca girdiği için bir anda ayaklanmıştık. Daha doğrusu onlar ayaklanmıştı ben dona kalmış ve korkmuştum. Sonra arkası dönük bir şekilde elemanlara bakıp '' neyimiz var ? '' dedi. '' Ahmet Bey , biz de görüşmemizin sonuna geliyor..''dedi Berkay Bey. '' Bu kadar hızlı mı durun hele bir de ben ölçeyim.'' Dedi ve arkasını döndü.
Saçları aynıydı. Bakışı da hiç değişmemişti. Belki hiç gerçek hayatta görmemiştim onu belki hiç beni tanımasına izin vermemiştim. Patronum olacak adam benim en son çıktığım adamdı. Yüzünü hiç görmediğim sanaldan yürüttüğüm ama aylar boyunca birbirimize yalan söylediğimiz adam. Seviyoruz birbirimizi dediğim adam. Ahmet Olcay.
......