Sıkışıp kaldığımız dünyanın içinde kemanın telleri üzerine uygulanan baskıyla haykırıyor, piyano aldığı her darbede canının acısı kadar ses çıkarıyordu. Durduk dinledik bir süre; acının çıkardığı sesleri. Gözlerimize gömülü acılarımızı bakışlarımızla yansıtmaya çalışıyorduk fakat kahverengide, yeşilde ya da mavide, kimse kefene sarılmış o ruhları görmüyordu. Merdivenleri gıcırdayan eski bir ev, her yeri sis kaplamış gibi etrafımıza dolanan dumanlar. Bizi yakıyorlar! Bizi eziyor, üzerimize baskı uyguluyorlar! Herkes kapattığı kulaklarını açsın. Esir ruhlar sonsuz bir senfoni çalıyorlar.All Rights Reserved
1 part