YIKILMIŞ ŞEHRİN KANUNLARI
KİMSESİZLER
Bizim gibi çocuklar hep dışlanırdı her zaman en büyük sorumluluklar bize yüklenir yapmadığımız hataları bize yüklenirdi. En çok dayağı biz yerdik en çok hakareti biz işitirdik en çok ruhsal acıları biz yaşardık üstelik bunların hepsi genelde çocukken başlardı hatta daha doğumadan önce.
Biz kimmiydik biz bu hayata diğer insanları tatmin etmek için gelen kişilerdik, onlar bizi ezerlerdi kendi sorumluluklarını üstlenmez bize yıkarlardı. Başkalarına olan öfkelerini bizden çıkarırlardı, bizi ezerlerdi tıpkı bir böcek gibi. Peki bunu neden yapıyorlardı bize? Çünkü biz kimsesizdik onlar yaşadığımız acıları görmezlerdi onun yerine kör olurlardı. Çığlıklarımızı duymazlardı sağır olurlardı, bizi korumak istemezlerdi hakkımızı savunmak istemezlerdi onun yerine dilsiz olurlardı.
"Unutmayın! Aslında en çok sevenler acımasız olmaya mahkum bırakılmış katillerdir..."
Zahir'in söyledikleri ile gözlerimiz birbirini buldu onlar zaten birbirine aitti.
Benim gözlerim ZAHİR ZOYKIRAN'a aitti soğuk şehrin soğuk adamına aitti.
En önemlisi ben kimdim ben Zahir'in başına gelebilecek en büyük belaydım. Ona emir verebilecek tek kişiydim o ise bana sonsuz sevgi ve şefkat veren tek kişiydi.
Herkesin çekindiği adamın hem sevgilisi hem en büyük yarası hem de Kınalı gözlüm dediği kızdım.
Ve buradaki herkes onun kardeşiydi.
Evet onlar bize sahip çıkmadı biz de kendimize sahip çıktık ama bu her birimizin katil olmasına neden oldu...
Biz sadece normal insanlar gibi yaşamak istedik...
Biz sadece yaşamak istedik...
Biz masum katillerdik...
