خورشید تاریک

ارنیلیا با صدایی لرزان، درحالی که اشکهایش جاری بودند گفت:" هارلیس... مرا ببخش... لطفا!"
هارلیس با ناباوری پرسید:" تو میدونستی؟تمام این مدت؟" و چاقویش را بر گلوی ارنیلیا گذاشت. نفسان هردو سنگین بود. اشکها، چشمان عسلی ارنیلیا را ترک نمیکردند. میان اندو تنها یک نفس فاصله بود.
ارنیلیا با التماس گفت:" لطفا.. توگفتی که مرا دوست داری، لطفا مرا ببخش! لااقل بخاطر گذشته!"
هارلیس خندید. لبهایش را به کنار گوش دخترک برد. گرمای نفسش و سرمای چاقویش هر دو به یک اندازه با او فاصله داشتند. هارلیس در گوش ارنیلیا پاسخ داد:" بخاطر گذشته هم که شده باید تاوان بپردازی"