Thorns In My Heart

Ik pak trillend haar hoofd vast en kijk haar in haar betraande ogen aan. Het voelt alsof er messen in mijn hart gestoken worden waarna ze lang gedraaid worden, nog dieper worden geduwd en eruit getrokken.

Met alle kracht die ik heb druk ik teder een kus op mijn moeders voorhoofd en zo blijf ik even.

Met moeite haal ik mijn lippen weg en ik zak weer in elkaar. "Yemma, je liegt toch!?" Vraag ik nog een keer en het voelt alsof mijn hart word geperst en er geen zuurstof noch bloed meer doorstroomt. "Semhay (sorry) Hadiya, dit is wat voorbestemd is voor ons. Het is echt zo, hij is dood."

Hij is dood.
Hij is dood.
Hij is dood.
Hij is dood.

Het blijft zich herhalen en na elke keer doet het meer pijn. De woorden galmen door mijn hoofd en mijn hart raast als een bezetene. Niks dringt tot me door.

Ik probeer geluid uit mijn keel te krijgen wat niet lukt. Ik boor mijn nagels diep in mijn huid en begin te schreeuwen. Ik schreeuw zo hard als ik kan in de hoop dat me longen eruit springen en ik dood ben. In de hoop dat me leven geëindigd is. In de hoop dat het voorbij is.

Voor ik het weet knalt mijn hoofd tegen de grond en zie ik alleen nog maar zwart voor me. Eindelijk het is voorbij. Het is klaar. Het is over.

Maar nee dit is wat ze dacht, niet wetend dat dit het begin was. Dit was nog niks met wat komen zou...

~gelieve niets te kopiëren. Dit verhaal is zelf geschreven en bedacht door mij met mijn moeite en tijd. Net zoals dat ik een verhaal kan bedenken kan jij dat ook. Dus kopieer mijn moeite niet! Mocht iemand iets soortgelijks als dit verhaal zien meld het me aub~

Begonnen op 12 november 2019.