"O gün senin adını bile bilmediğim halde, dünyadaki tek insan senmişsin gibi hissettim." yutkundum. Acı içindeydim, gözyaşlarım kanıtıydı.
"Kış Güneşi göz kapaklarımı ısıtırken, sen kalbimi ısıtmıştın." gözlerimi açtığımda, göz yaşlarım yüzümden kayıp balkonun mermerine düştü.
"Psikolojide bir tabir vardır, kızılderililerin inandığı bir manevi güç. Orenda. Etrafımızdaki her şeye etki nüfuz ederek dünyanın değişebileceği düşüncesini dürten güç." manzaranın ışıklarından daha parlak olan yüzüne baktım. Ağlıyordu, tıpkı benim gibi.
"Karmen, Orenda. Sen benim için Orenda'sın. Benim yaşama dair inancım, tek gücüm."
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."