Naprawdę

Opowiadanie te traktuje jak formę terapii, zakończenie pewnego rozdziału mojego życia. Wszystkie zdarzenia są autentyczne, a imiona nie są przypadkowe. Może mam trochę nadziei, że kiedyś dojdzie to do osoby od, której potrzebowałam pomocy. Nie piszę tego, żeby komuś podpowiedzieć jak szybko schudnąć, jak kłamać czy opisywać zasady bycia motylkiem ruchu Pro Any. Mam ogromną nadzieję, że chociaż jedna osoba, która to przeczyta stwierdzi, że nie warto.

Mam na imię Ola i mam 17 lat i dzisiaj opowiem wam jaką cenę zapłaciłam za wymarzony rozmiar 36. Nie jest historia tylko o dietach, ale też o depresji, nerwicy i problemach normalnej nastolatki.


Zawsze byłam osobą bardzo towarzyską i otwartą, czasami myślałam, że nawet za bardzo bezpośrednią i szczerą. Co do mojej osoby zdania były bardzo podzielone, mnie się po prostu albo uwielbia, albo nienawidzi to nie zmieniło się do dziś. Cóż w zeszłe wakacje, byłam całkowicie inna. Wszytko zmieniło się w raz z rozpoczęciem nowego etapu mojego życia- poszłam do szkoły średniej. Zawsze byłam bardzo pewna siebie, nigdy nie maiłam problemu z akceptacją samej siebie, nie przeszkadzało mi to, że musze kupować ubrania w rozmiarze XL, nie czułam parcia na codzienne strojenie się jak na pokaz mody, nie potrzebowałam pełnego makijażu, w zasadzie mój wygląd był mi obojętny. Wiedziałam, że mam poczucie humoru, że ludzie lubią spędzać ze mną czas, a ja nigdy nie miałam problemu z nawiązywaniem nowych znajomości. Zawsze w pociągu wychodziłam z inicjatywą porozmawiania z kimś obcym, żeby umilić sobie podróż. Nawet uważałam się za istotkę inteligentną, chociaż moje przekonanie nie przekładało się na wyniki w nauce. Moja pewność siebie bardzo spadła jak zaczęłam technikum. Dziwne jest to, że tak naprawdę nic drastycznego nie wydarzyło się w tym czasie, ja po prostu zaczęłam się zmieniać.