Bu karanlık gökyüzüne baktığımda içimi keder kaplıyordu. Kimse bu mehtabın hüznünü anlayamayacaktı. Ayda bir kez tamamlanabilen bu mehtabın, şehir ışıklarının gölgelediği bu mehtabın değerini kimse anlayamayacaktı. Ta ki yılda bir yada iki kez dünyanın gölgesinde kaldığı güne kadar. O günler bu mehtap için ne hazinli günlerdir ama! Yok olmayı ucundan tattığı bu günler onun fark edildiği yegane günlerdir... Mehtabın hüznü budur işte. Tıpkı benim gibi. Tıpkı herkes gibi.