breaking point [On Hold]

Η ζωή μερικές φορές είναι άδικη, σκοτεινή.
Άνθρωποι πεθαίνουν στα χέρια κάποιων άλλων.
Χαμόγελα χάνονται μέσα σε μια στιγμή.

Μερικοί μαθαίνουν να ζουν με τον πόνο από μικροί.
Άλλοι μεγαλύτεροι.

Αλλά όταν ο κόσμος τους γεμίζει με σκοτάδι και έρχονται αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό τότε γίνονται ήρωες.

Ήρωες της δικής τους πραγματικότητας.

•••

Βράδυ έγιναν όλα.

Τότε που βγήκα κρυφά από το σπίτι μου και πήγα στο δάσος.

Ένιωθα ότι έπρεπε να πάω.

Να κοιτάξω τον ουρανό, το φεγγάρι.
Να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο.
Χωρίς μυστικά.
Χωρίς φόβο.
Χωρίς ενοχές.

Τότε ξεκίνησε..

Τότε που σταμάτησα να τρέχω στο σκοτάδι.
Τότε που ο αέρας σταμάτησε να χτυπάει το πρόσωπό μου.

Τότε που μία γνώριμη μυρωδιά με οδήγησε σε αυτό..

Εκείνο το ξεσκισμένο σώμα που πότιζε με το αίμα του το δέντρο στο οποίο βρισκόταν κρεμασμένο.

Μπορούσα να δω μερικά όργανά του να λείπουν και άλλα, όπως το λεπτό του έντερο, να είναι σφιχτά τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό του από την μία πλευρά και από την άλλη να τον κρατούν κρεμασμένο από ένα μεγάλο κλαδί.

"Nick..;"