YENİ BİR HİKAYE

Hayatımın Çoğu zamanı aynı sorularla karşılaşırım.Bunlardan biri "Neden yazıyorsun?" olur.Fakat insanımız bunu kendi içinde aklın eremeyeceği sorulara boğup cevabını bulabilmek yerine bana sorarlar.Kolaya kaçma değil mi? Hayli garip!
Bir çoğumuz,içimizde insanlara karşı dile getiremediğimiz sorunları kendi evrensel iç dünyamızda çözmeye çalışırız.Kaçımız kendi kendine konuşup,çözüm bulamadan kayboldu benliğinde ah bilseniz! Kimler oyuncak bi bebekle konuştu,kimler sigara dumanına boğdu da düşüncelerini öyle çözüm bulabildi ya da tamamen duman oldu.İşte bendeki yazma aşkını güdüyen,her daim dertlerimi çözümleyen sebepte bu.
Bir kelebeğim bir de kavanozum vardır benim dertlerime hitaben kurulan.Kullandığım tabir kendi içimde yarattığım soyutluktan ibaret.Olur ya sıkkınımdır hayattan,kırgınımdır insanlarından,küsümdür ağacına kuşuna,dertliyimdir ayına yıldızına...Hah tam da böyleyken durum kelebeğim baş ucumda bekler ve yazmaya başalarım tam da o sıra..Kimseye anlatmadığım beni, zikrimde yıldıramadığım bütün düşünceleri ve kalbimde dile getiremediğim bütün söylemleri dökerim kağıda..Zaten elime kalemimi bir aldığımda çorap söküğü tarzında ilerler bu eylem.Bir kelime,ardından bir tane daha ve bir sürü kelime... İçimde dert olan bütün kifayetsiz kelimeler sanki damla damla kalemimden kağıdıma boşalır.Sonra mı? Sonrası koca bir göl! Kalemimden kağıdıma boşalan koca bir göl.Yazımın sonuna gelince de kelebeğimin kanadında birikiyor onca kördüğüm ve kavanozda yerini alıyor.Bu ne kadar birikiyor bilmekle meçhulüm.Ve öyle bi zaman geliyor ki tesadüflere kucak açan, bütün sorunlarım çözüm buluyor aniden.Ve daha da sonra çıkıyorum sokağa tavana bakıyorum.. Kelebekler uçuyor...Yarına aldırmadan...
İşte yazmamı,kalemi elimde tutmamı olanak gösteren bazı etmenler.Benim için yazmak; Bana çi