Korkum tüm bedenime nüfus etmiş, her yerimi sarmıştı...
Ne yaptığımı, nereye gittiğimi bilmeden koşuyor, ardımdan hızla gelen kişiden kaçıyordum.
Kaçarken sık ağaçların arasından geçiyor, sağ sola manevra yaparak izimi kaybettirmeye çalışıyordum. Aramızdaki mesafeyi açmaya çalışıyor, hata yapmamaya özen gösteriyordum. Zira koşarken yaptığım tek hata, benim için iyi sonuçlar doğurmayacağını gayet iyi biliyordum.
Bacak kaslarımın yandığını, vücudunun kan ter içinde kaldığını biliyor, lakin elimden koşmaktan başkada çare gelmiyordu. Çünkü herşeye rağmen koşup, hayatımı kurtarmalıydım!
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."