"Yardım lazım mı,ufaklık?" Boyu kısa olduğu için cipslere yetişemeyen kız bana dönerek mavi gözlerini devirdi. "Hayır,gerek yok elektrik direği.." Ellerimi cebime sokarak "Hiç öyle gözükmüyor ama neyse," dedim.Sabır dileyerek tekrardan zıplamaya başladı.Yardım etmek benim doğamda vardı.Kızı kucağıma alıp havaya kaldırdığımda bana sinir ile baktı. "Bıraksana pis sapık! Anne,baba!" Ağzını kapatarak "Hadi al şu cipsi,herkes bize bakıyor." dedim.Kafa sallayarak cipsi aldı.Kucağımdan indirince "Teşekkürler ama elinin üzerine basarak alabilirdim.." dedi.Kafa sallayarak "Önemli değil,olsun aldın yine de.."
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."