^^"Umay, güzelim sakın ol nolur. Kendine gel! " diye sarstı beni Okan amcam. Ne hissedeceğim ne yapacağımı bilemiyordum. Gözlerinden sicim gibi akan yaşlarla beraber bağırarak ağlamaya başlamıştim. Artık bir ailem yoktu. Sarıldığımda bütün dertlerim hafiflemis gibi hissettiğin babam, sisacik gülümsemeleriyle etrafa güven saçan annem ve ne zaman işim düşse bana her konuda koşulsuz yardım eden bir abim yoktu. Onlara gitmek istiyordum. Son bir kez görmek istiyordum en azından,son bir kez sarılmak.. Gözyaşlarımın arasından Okan amcaya bakıp, "Be-beni onlara go-götür..!" diyebildim. Aniden bacaklarımın beni tasiyamamasiyla olduğum yere çöktüm ve aileme gitmeyi diledim..^^ Yillr once ailesini kaybetmiş, sarılmayı ve sevilmeyi unutmuş, herkesle arasına duvarlar örmüş bir kız..! Evinden yuvasından uzakta hayata tutunmaya çalışırken hayatın insanin başına neler getirebileceğini en ağır şekilde öğrenmişti. Bir de gölgesi vardı Umay'in. Nereye gitse peşinden giden, hayatini Umay'a adayabilecek kadar çok seven bir gölge. O da kapatmıştı kendini herkese. Ama ilacını Umay'da bulmuştu. Onun o saf ve temiz kalbinde bulmuştu.. Peki ne yapacaktı şimdi Umay? Yaşadıklarindan sonra hayatına birini alabilir. miydi? Ya Umay'in gölgeye olduğu gibi gölge de Umay'a umut olursa...