Η Εμμονή

Μείνε... είπα κι εκείνος γέλασε. Πόσο αστείο του φάνηκε να με βλέπει να υποφέρω; Πόσο άρρωστο ήταν από την πλευρά μου να ψελλιζω αυτες τις λέξεις....

Για εκείνον ήμουν ακόμα ένα θύμα στο κατεστραμμένο και διεστραμμένο μυαλό του .... Η έτσι πίστευα...

Για εμένα ήταν όλα όσα κορόιδευα και καταδικαζα... Όλα οσα απαρνιομουν...

Η αυταπάρνηση έγινε ανάγκη.... Και ο βιασμός καθημερινότητα.... Ξερω το πρόσωπό πίσω από τη μάσκα. τον ακούω όμως... τον ακούω να παλεύει με την αρρώστια του κάθε βράδυ πριν έρθει στο δωμάτιο μου ...

Με λένε Ρενατα.... Και πάσχω από το σύνδρομο της Στοκχόλμης....

Don't copy ©2018 all rights reserved
Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα