TİTREK RUHUM

Bedenimin titrediğini ve ruhumu kaybettiğimi hissediyordum. Bedenime zincirlediğim ruhum bir aşk anahtarıyla koparılmak üzereydi.

Yalnızlık ne kadar da zor bir his. Kaçsan kaçamıyorsun. Unutmak istesen unutamıyorsun.

Henüz 6 yaşında ki küçük Ada'nın bedeni bu acıyı kaldırabilecek miydi? Peki ya Mine? Kardeşini bu hayvan herifin elinden kurtarabilecek miydi?

Aşkını mı seçecekti yoksa kardeşini mi?

Ağladığını duyabiliyorum. Kalbinin acıdığını hissedebiliyorum. Benimki de acıyor. Eğer sen,ben veya bir başkası çocuk istismarına dur demezse onların seslerini kimsecikler duyamaz. Gözyaşlarını kimsecikler silemez.
Siz sokakta ayakkabı boyayan çocukların gerçekten bunu yapmak istediğini mi düşünüyorsunuz? Neden sıcacık evinde annesinin yaptığı mis gibi yemeklerin kokusuyla karnının guruldadığını hissetmek varken, boya kokusunda bir hayli aşağılık olan adamların ayakkabılarını temizlemek istesinler ki?
Satırlarımın sizlere yeni bir bakış açısı getirmesi dileğiyle...
İyi okumalar...