Dünyanın neresine gidersem gideyim, sen olmayınca istersem en güzel yerde olayım hiçbir anlamı olmadığını farkediyordum. Bu ilk farkedişim değildi, defalarca kez göz ardı ettiğim bir şeydi. Canımın acımasını defalarca kere görmezden gelmiştim. Kalbinin ağrısını kaç kere yok saymıştım. Hiç tutamadığım, hiç tutamayacak olduğum ellerinin sıcaklığı bütün bedenime dolu gibi yağarken, gözyaşlarımı içime akıtmış, dik duramaz belki de yürüyemezken, kendimden kaçabilecekmişim gibi bütün gücümle koşmaya çalışmıştım.
Belki demiştim içimden bu yeni aile bana bir umut olur da herşey den kurtulurdum ve 17 yaşında sadece basit hayalleri olan basit bir kız olurdum.
Gece değil de sadece Mira olurdum o zaman belki beni bu sefer severlerdi...
Severlerdi di mi?