«Είσαι καλά;», με ρωτάει.
«Ναι», λέω αλλά και οι δύο ξέρουμε ότι λέω ψέματα.
Είναι ήσυχος, αλλά μετά με κρατάει λίγο πιο σφιχτά, λίγο πιο κοντά στο στήθος του.
Ας φύγουμε μαζί, θέλω να του πω. Αλλά δεν έχω κανένα δικαίωμα να του το πω αυτό. Δεν έχω το πιο μικρό, πιο απειροελάχιστο κομμάτι στη ζωή του.
«Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο», οι λέξεις είναι στην άκρη της γλώσσας μου. «Ξέρω ότι ήμασταν προσωρινά, αλλά αυτό δεν το κάνει ευκολότερο», συνεχίζω.
Στη σιωπή μας, νιώθω τα χέρια του να χαλαρώνουν γύρω μου, νιώθω ότι αρχίζει να παρασύρεται.
«Σε παρακαλώ, ας μιλήσουμε κι άλλο», ψιθυρίζω στο στήθος του. «Σε παρακαλώ μην το αφήσεις λες και δεν ξέραμε ποτέ ο ένας τον άλλο».
Η απαλή αναπνοή του χτυπάει το μέτωπό μου.
«Ξέρω ότι είχαμε πει όχι αισθήματα», λέω δυνατά αυτή τη φορά. Κάνω μια παύση. «Αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ με το πως λειτουργούν τα συναισθήματα».
Ο Αλεξάντερ Γκρέι είναι το πιο ωραίο αγόρι στο σχολείο μου. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που τον είδα και το μόνο που ήθελα τόσα χρόνια ήταν να με προσέξει.
Μέχρι που το έκανε.
-
«Άσε με!» γρυλλίζω.
«Όχι»
«Ή θα με αφήσεις ή θα σε κλωτσήσω εκεί που ξέρεις»
Γελάει πριν τελειώσω την απειλή μου.
Δεν φταίω εγώ μετά που του έδωσα γονατιά στις μπάλες. Του άξιζε και τον προειδοποίησα.
-
#1 in hate 16/07/24
#1 in greek 18/07/24
#1 in hot 19/07/24
#1 in school 15/08/24
#1 in youngadult 15/08/24
#1 in romance 19/08/24
#1 in έρωτας 20/11/24
#1 in teen 12/12/24
#1 in goodgirl 12/01/25