School Doze

«Είσαι καλά;», με ρωτάει.

«Ναι», λέω αλλά και οι δύο ξέρουμε ότι λέω ψέματα.

Είναι ήσυχος, αλλά μετά με κρατάει λίγο πιο σφιχτά, λίγο πιο κοντά στο στήθος του.

Ας φύγουμε μαζί, θέλω να του πω. Αλλά δεν έχω κανένα δικαίωμα να του το πω αυτό. Δεν έχω το πιο μικρό, πιο απειροελάχιστο κομμάτι στη ζωή του.

«Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο», οι λέξεις είναι στην άκρη της γλώσσας μου. «Ξέρω ότι ήμασταν προσωρινά, αλλά αυτό δεν το κάνει ευκολότερο», συνεχίζω.

Στη σιωπή μας, νιώθω τα χέρια του να χαλαρώνουν γύρω μου, νιώθω ότι αρχίζει να παρασύρεται.

«Σε παρακαλώ, ας μιλήσουμε κι άλλο», ψιθυρίζω στο στήθος του. «Σε παρακαλώ μην το αφήσεις λες και δεν ξέραμε ποτέ ο ένας τον άλλο».

Η απαλή αναπνοή του χτυπάει το μέτωπό μου.

«Ξέρω ότι είχαμε πει όχι αισθήματα», λέω δυνατά αυτή τη φορά. Κάνω μια παύση. «Αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ με το πως λειτουργούν τα συναισθήματα».