Küllerim

Fısıldadım. "Canımın ne kadar yandığını göremiyor musun?" Yanaklarımın ıslandığını hissedebiliyordum. Yıllarca gözlerimde mahkûm ettiğim yaşlar bana meydan okuyorlardı. En son onları bir odaya kapatıp ölüme terkettiğimi hatırladım hayal meyal. İlk günler kulaklarımda çığlıkları vardı. Bir süre beni rahatsız etse de onları umursamamayı başarmıştım. Sonrasında sesler yavaş yavaş kesilmişti. Onları öldürdüğüme adım kadar eminken bu da nereden çıkmıştı şimdi? Belki de ihmal ettiğim bir şeyler vardı. Bir kaçış yolu. Beyaz bayrağı elime aldığımı hissediyordum. Yapmam gereken tek şey bayrağı sallamaktı. Yapmıştım. Ve artık resmen özgürdüler. Asi bir nehir gibi akıyorlardı yanaklarımdan.
Bir el hissettim. Yanağımı okşuyordu. Daha çok ağladım. Çaresizce "Lütfen ağlama." dedi. Beni göğsüne çektiğinde şiddetle sarsılıyordum. Haykırışlarıma dayanamıyordu. Hissediyordum. Çabalayıp açtığım delikler arasına bir delik daha ekledim. Yavaş yavaş ördüğü duvarları yıkıyordum.