Çocukluğumdan beri bildiğim tek şey erkeklikti. Bedenim ya da ruhum erkek değildi. O notanın hangi dizekte olduğunu bilemem gibiydi. Yani sabah uyandığımda ilk işim elimi yüzümü yıkamam değildi işe gitmekti.2,3 peçete satmaktı. Babam ve Annemden sonra evde küçük kız kardeşimle yaşadığım günden beri ben buydum işte,hayatı ve çocukluğu boktan bir kız. Ben karanlık yolda yürürken bir sokak lambası istemedim. Ben o yolu yürürken biri benim elimi tutsun istedim. Ama her şey çok değişmişti aynı şekilde bende,kardeşimde artık büyümüştük her şey geride kalıp mazi olmuştu en azından benim için. Peki bu zaman denen şey ben miyidim yoksa hayatımıydı? O Zaman'ı kendi elleriniz ile tutup yelkovanın ve akrebin yerini değiştirin bir deneyin belki hayat daha güzel olacaktır...